แม่

ส่วนที่เหลือ หากแม้ วันหนึ่ง แม่จะแปลกไปจากที่เป็นอยู่ เพราะอายุมากขึ้นขอลูกได้เข้าใจแม่ ตามสภาพที่แม่เป็น หากแม้ แม่ทำอาหารหกเปื้อนเสื้อผ้า หรือ ลืมผูกเชือกรองเท้าขอให้เฝ้ามองแม่ อย่างเช่นที่แม่เคยพร่ำสอนลูกมาก่อน..แม้เมื่อแม่คุยกับลูก และพร่ำพูดเรื่องเดียวกันซ้ำแล้วซ้ำอีกขอให้พยักหน้ารับฟังแม่ อย่างเข้าอกเข้าใจจนจบ โดยไม่ตัดบทตอนจบที่อบอุ่น ของนิทาน ซึ่งลูกรบเร้าให้แม่อ่านซ้ำแล้ว ซ้ำอีกทำให้หัวใจแม่มีความสุขสงบ แม้เนื้อหาจะไม่เปลี่ยนไปเลย มันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าอะไรหรอก ที่ดูเหมือนแม่กำลังจะค่อยๆเลือนหายไปขอแต่ลูก สัมผัสหัวใจของแม่ ด้วยสายตาที่ให้กำลังใจด้วยในยามที่มีความสุข แม้แม่อาจจะเผลอตัวจนชั้นในเปียกหากแม้แม่ไม่อยากที่จะเข้าห้องน้ำ..ก็ขอให้รำลึกบ้าง..ถึงวันเวลาที่ แม่ไล่จับตัวลูก เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าครั้งแล้ว ครั้งเล่ากับทั้ง คอยหาเหตุผลต่างๆนานา เพื่อพาลูกเข้าห้องน้ำทั้งที่ไม่ต้องการรำลึกถึงวันคืนดีๆเหล่านั้น..มันไม่ใช่เรื่องน่าเศร้าอะไรหรอก แม่เพียงเตรียมการ สำหรับเริ่มต้นการเดินทางครั้งใหม่ขอเพียงลูก..สวดมนต์อวยพรให้แม่ด้วย สักวันหนึ่ง ฟันของแม่คงอ่อนล้าลง กระทั่งจะกลืนอาหารก็ยากลำบากแข้งขาก็อ่อนแรง กระทั่งลุกยืนก็ไม่ได้ ขอให้..รำลึกถึงเวลาที่ลูกกำลังตั้งไข่ เพื่อจะหยัดยืน และยื่นมือมาเพื่อขอให้แม่ช่วยพยุง ยามใด ที่ซวนเซใกล้ล้ม..ขอให้แม่ได้จับมือลูกเพื่อพยุงตัวด้วยเมื่อแลดูสภาพของแม่แล้ว ขออย่าได้เศร้าโศรกเสียใจ กระทั่งอย่าตำหนิตัวเอง ที่ช่วยเหลืออะไรแม่ไม่ได้แม่รู้สึกเจ็บปวด ที่รู้ว่า ไม่มีเรี่ยวแรงแม้จะโอบกอดลูกได้อีกขอลูกยังคง มีจิตใจที่เข้าใจ และพร้อมช่วยเหลือแม่เพียงเท่านี้ และ เพียงเท่านี้ แม่ก็จะมีกำลังใจเพิ่มขึ้นอักโขเช่นเดียวกับที่ ในช่วงต้นของชีวิตลูก มีแม่คอยเฝ้าดูอยู่ใกล้ชิดในวาระสุดท้ายของแม่ ขอเพียงลูกให้เวลากับแม่สักนิดแม่ขอตอบแทนลูกด้วย รอยยิ้ม อันเกิดจากความสุขที่แม่มี เมื่อเห็นลูกลืมตาดูโลกกับทั้ง ความรักที่แม่มีต่อลูก อย่างไม่มีวันแปรเปลี่ยนถึง..ลูก ลูก ของแม่ถึง..ลูก สุดที่รักของแม่...